Ο λόγος ρέει και φτύνει (ανάλογα). Πρώτα βλέπεις πού χύθηκε το αίμα σου και μετά διαλέγεις μεριά. Αυτή είναι η απάντηση για όσα δεινά τράβηξε αυτή η χώρα όλον τον καιρό. Μπράβο στη συγγραφέα που μας έφερε αντιμέτωπους με τη σκοτεινή πλευρά του εγώ μας. Στη δεκαετία του 1980 φοιτητές αγωνίζονται, καθηγητές διεκδικούν μια θέση υποψήφιου διδάκτορος (μα με θέμα σχετικό με τους δοσίλογους θα βρεις έδρα, καημένε;), οι τελευταίοι δοσίλογοι της πόλης απεκδύονται του παρελθόντος τους (έντιμου ή άτιμου ο λαός ξέρει) εν όψει του θανάτου. Ένας από τους τελευταίους αυτούς κάνει το παν για να πεθάνει με καρφιτσωμένο το παράσημο του γερμανικού στρατού στην πιτζάμα του μόνο και μόνο για να πεταχτεί αυτό στα σκουπίδια στο τέλος. Παράλληλα γυρνάμε στη δεκαετία του 1940 για να ζήσουμε την ταπείνωση για λίγη ζάχαρη, τα ψεύτικα μεγαλεία των επισχέσεων, τους διωγμούς των αντιφρονούντων, ακόμη και (λίγο από δεκαετία του 1960) τις υπόνοιες για τη δολοφονία του Λαμπράκη (αναφέρεται με το ψευδώνυμο Ζ μόνο). Καλογραμμένο και λυπάμαι πραγματικά που ούτε τη Θεσσαλονίκη ζω ούτε τα πρόσωπα γνωρίζω. Έχω την αίσθηση ότι η συγγραφέας μιλά για πραγματικά πρόσωπα κι ήθελα πάρα πολύ να ξέρω Ιστορία για να εντρυφήσω ακόμη περισσότερο στο κείμενο και να το απολαύσω περισσότερο. Δυστυχώς το πρώτο μέρος το ξαναδιάβασα γιατί μπλέχτηκα με τα πρόσωπα τα οποία εμφανίζονται και εξαφανίζονται σχεδόν αμέσως. Αυτό είναι και το πλην του βιβλίου. Το θεώρησα "σύντομο", "μικρό", ήθελα κάτι πιο εκτεταμένο, να ζήσω περισσότερο τους ήρωες και τους αντιήρωες.